پاراگلایدر

توضیحات

تاریخچه‌ پاراگلایدر

تاریخچه اولین قدم‌ها در مسیر شکل‌گیری چتربال، پاراگلایدر و وسایل پروازی در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط ناسا صورت گرفت. در آن دوره برای کاهش آسیب سفینه‌های فضایی به هنگام فرود از چتر استفاده می‌شد این روش تا قبل از اختراع شاتل‌ها رواج داشت؛ اما در خلال این مطالعات فعالیت‌های مثبتی در جهت پیشرفت چترهای اتوماتیک و سقوط آزاد انجام گرفت.

آقای لئوناردو داوینچی نابغه بی‌همتا، بخش مهمی از تاریخچه پاراگلایدرها را برعهده دارد؛ همچنین در آن زمان اساتید مانند سر جرج کایلی، اتولیلینتال، ولمر جنسن، ریچارد میلر، پرسی پیلچر، چالوت و فرانسین روگالوی و سه اسکی‌باز روی آب استرالیایی و... در ساخت کایت‌ها و پاراگلایدرها تلاش نموده‌اند که در آن زمان پروازهایی تا حدود صد متر انجام دادند.

دانستن تاریخچه پاراگلایدرها به ما یادآور می‌شود که برای پرواز با آن چه تلاش‌هایی صورت‌گرفته است.

اما تاریخچه پاراگلایدرها در ایران به سال 1997 یا سال 1372 توسط حسن امین سعیدی و محمدامین اُبهی برمی‌گردد؛ افراد نام‌برده در رشته هنگ گلایدر تجربه داشتند و در هواپیمایی کشور کار می‌کردند و دوره آموزش کایت را در کشور استرالیا گذراندند در این مسیر با پاراگلایدرها آشنا شدند و در دو دستگاه پاراگلایدر به کشور وارد کردند که استارت شروع آن در کشور خورد.

آداب پاراگلایدر

نام پاراگلایدر ترکیبی از پاراشوت و گلایدر و به معنای چتر سرنده است؛ پاراگلایدرها وسیله ساده پروازی از جنس نایلون نفوذناپذیر است که امکان عبور هوا از آن وجود ندارد و وقتی از هوا پر می‌شود به بالی یکپارچه و مستحکم تبدیل می‌شود؛ شکل ایجاد شده فقط با فشار باد پابرجا می‌ماند.

پاراگلایدرها برای پرواز سرشی طراحی شده است. یک خلبان پاراگلایدر بامهارت و باتجربه می‌تواند با سرش از محل Take off جدا شود و توسط جریان‌های بالارونده گرم شده از تابش خورشید، خود و پاراگلایدر را بالا ببرد و ساعت‌ها در پرواز باشد. پاراگلایدرها اغلب با دویدن در سراشیبی تپه‌ها در نسیم حاکم بر محیط تا زمانی که از هوا پر شود و بالای سرخلبان قرار گیرد و پای او را از زمین جدا کند به پرواز درمی‌آید؛ همچنین پاراگلایدرها می‌توانند توسط وینچ، خودرو یا قایق کشیده شوند.

تمام تجهیزات لازم برای پرواز (بال، صندلی پرواز و چتر کمکی) همگی در یک کوله‌پشتی جمع می‌شود و می‌توانید آن را هرکجا با خود ببرید.

لباس پاراگلایدر

لباس پاراگلایدر تن‌پوشی خارق‌العاده برای پرواز بوده و جزو تجهیزات ارزشمند است. لباس پرواز یک پوشش تمام‌قد بوده که از بدن خلبان پاراگلایدر در برابر بادها و سرمای ارتفاع و خطرات احتمالی محافظت می‌کند. البته استفاده از لباس مخصوص پرواز پاراگلایدر معمول و اجباری نبوده و به‌صورت سلیقه‌ای تهیه می‌شود.

اما دیگر تجهیزات پاراگلایدر چیست؟

داشتن تجهیزات موردنیاز پاراگلایدر برای آموزش و تمرین این ورزش به‌اندازه داشتن بال برای پرنده مهم است. هرچند که لوازم و تجهیزات موردنیاز این ورزش بسیار پر هزینه هستند، اما با داشتن آن‌ها شما تجربه متفاوت و بی‌نظیر از تجربه پرواز خواهید داشت.

بال یا چتر
طناب‌های معلق
ستون‌های حامل
هارنس یا صندلی
چتر نجات خلبان
کلاه ایمنی
رادیو بی‌سیم
بادسنج
لباس‌ها
عینک
GPS
قطب‌نمای مغناطیسی
واریومتر

قوانین پاراگلایدر

شما باید برخی قوانین را رعایت کنید تا جان مربی پاراگلایدر و خودتان را به خطر نیندازید. برای این امر بهتر است قبل از پرواز یک سری تمرینات هوازی را انجام دهید.

در پروازهای همراه با مربی، شخص تحت آموزش باید دستورالعمل‌های مربی را به طور کامل رعایت کند.
استفاده از کلاه ایمنی و جلیقه نجات الزامی است.
در حین پرواز باید کیت کمک‌های اولیه به همراه داشته باشند.
چتربازی یک ورزش سه‌نفره نیست؛ این کار تنها با یک نفر غیر از مربی، یعنی حداکثر دونفره انجام می‌شود.
همراه‌داشتن چتر نجات در پروازهای دونفره الزامی است.
باد موردنیاز و کافی برای پاراگلایدر سواری باید قبل از پرواز بررسی شود، در صورت مناسب نبودن، باید تمرین را به زمان دیگری موکول کنید.
برای انجام لباس‌های مخصوص بپوشید.
همچنین پرواز برای افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی، باردار، مبتلایان به آسم و کسانی که وزنشان بیش از 105 کیلوگرم است یا فوبیای ارتفاع دارند، با پاراگلایدر یا پاراموتور ممنوع هستند.
شایان‌ذکر است که پاراگلایدر سواری نباید در حالت مستی انجام شود. محدودیت سنی برای انجام این ورزش 16 سال است و رضایت والدین برای افراد زیر 16 سال الزامی است.

انواع پاراگلایدر

پاراگلایدرها از لحاظ شکل ظاهری شبیه یکدیگر بوده؛ ولی به لحاظ وزن، قابلیت حمل و کلاس پروازی با یکدیگر متفاوت هستند. هر بال دارای اتیکتی است که روی آن مشخصاتی از جمله وزن قابل‌حمل، کلاس پروازی بال و سال ساخت درج شده است.

پاراگلایدرهای رده A

پاراگلایدرهایی با حداکثر ایمنی و خصوصیات پروازی فوق‌العاده که در مقابل به‌هم‌ریختگی و آشفتگی مقاومت خوبی دارند و برای تمامی خلبان‌ها با هر سطح مهارت طراحی شده‌اند.

پاراگلایدرهای رده B

پاراگلایدرهایی با ایمنی خوب و خصوصیات پروازی عالی که تا حدودی در مقابل به‌هم‌ریختگی و آشفتگی مقاومت دارند. این پاراگلایدرها نیز برای تمامی خلبان‌ها با هر سطح مهارت طراحی شده‌اند.

پاراگلایدرهای رده C

پاراگلایدرهایی با ایمنی متوسط که ممکن است به‌خاطر آشفتگی‌های هوا (Turbulence) و خطای خلبان عکس‌العمل‌های دینامیکی از خود نشان دهند. در این حالت بازگشت به پرواز عادی(Recovery) به کنترل دقیق خلبان نیاز دارد.

این نوع پاراگلایدرها طراحی شده برای خلبان‌هایی که به تکنیک‌های اصلاحی(Recovery Technique) آشنا هستند و به‌صورت فعالانه و مداوم پرواز می‌کنند و به شرایط پرواز با ایمنی پایین آگاهی کامل دارند.

پاراگلایدرهای رده D

پاراگلایدرهایی که در شرایط آشفتگی هوا (Turbulence) و خطاهای خلبان عکس‌العمل‌های بسیار شدید از خود نشان می‌دهند و بازگشت به پرواز عادی نیاز به مهارت و کنترل دقیق خلبان دارد.

این نوع پاراگلایدرها طراحی شده برای خلبان‌هایی که آشنایی کامل به خصوصیات بال خود و مهارت کافی در تکنیک‌های اصلاحی دارند(Recovery Technique) و به‌صورت مداوم پرواز می‌کنند و دارای تجربه کافی در شرایط بحرانی و آشفتگی هستند.

بال‌های پاراگلایدر با رده‌بندی استاندارد EN در بین اغلب خلبانان در ایران به‌صورت زیر متداول است:

کلاس 1 معادل A
کلاس 2-1 معادل B
کلاس 2 معادل C
کلاس 3-2 معادل D

با رده‌بندی فوق به‌سادگی می‌توان مشاهده کرد که هر خلبان پاراگلایدر باید با توجه تعداد و ساعت پروازی خود بال پروازی مناسبی را انتخاب کند. عجله در خرید بال با رده‌بندی بالاتر نه‌تنها کمکی به رشد مهارت‌های پروازی نمی‌کند بلکه می‌تواند اثر معکوس داشته باشد و حتی با افزایش ریسک پرواز از لذت آن بکاهد.

ویژگی پاراگلایدر

اگر بخواهیم به ویژگی پاراگلایدر اشاره کنیم باید بگویم برای پرواز با پاراگلایدر می‌توان از یک تپه بلند پرید و نیازی به سقوط آزاد نیست. همچنین چتر پاراگلایدر توانایی تحمل شوک ناگهانی ناشی از سقوط را ندارد و ساختار چتر آن سبک‌تر است.

قهرمانان پاراگلایدر

مهدی کوهی
حسین عباس قلی‌زاده
محسن منصوری
حمید رضی
سید مجید عمیدی
سید ناصر میرطاهری
حمیده رستم‌زاده
فاطمه جمشیدی
مهسا سلیمی